Obera

We zijn net op weg en rijden op het platteland wanneer we gestopt worden door de politie. De agent vertelt dat zijn voertuig kapot is en vraagt of we hem kunnen helpen met een bijdrage. We hadden gezien dat de persoon in de auto voor ons wat aan hem gaf, dus wij besluiten dan ook maar een donatie te doen…

onderweg

De rit valt mee, de kinderen houden zich erg goed, maar wanneer we Obera binnenrijden is iedereen blij. Wim heeft een vaag idee waar we moeten zijn, dus we rijden een woonwijk binnen. De straat is er slecht, de huisjes klein en wat armoedig en we worden wel wat bekeken. Toch maar even bellen naar Victor. Hij komt ons bij het ziekenhuis ophalen en dan blijkt dat we toch niet helemaal aan de goede kant van de weg waren…

We hebben weer een leuk huisje op een ruim terrein, de buren hebben een hond, een emoe en een papegaai. De kinderen staan dus regelmatig bij het hek te kijken.

In Obera is het lekker warm. De kinderen spelen buiten met pake, terwijl wij even snel naar de winkel gaan voor wat boodschappen. Vrijdag houden we ons weer lekker rustig en doen alleen een rondje door het stadje met een bezoek aan de plaatselijke VVV. Hier zit een mevrouw die maar niet kan begrijpen dat we de echtgenoot van haar vriendin in Nederland niet kennen. Vervolgens kennen we ook nog eens een hele goede (Argentijnse) oogarts in Quito niet! Dan begint mevrouw te vertellen dat de mensen in Ecuador slecht zijn. Wanneer ik reageer door te zeggen dat ik daar heel veel vriendelijke mensen ken, doet ze er nog eens een schepje bovenop . Ze geeft aan dat de mensen niet alleen slecht zijn, maar ook nog eens van gemengd bloed. Wij vinden het dan de hoogste tijd om te vertrekken. Via een speeltuintje naar de speelgoedwinkel. We kopen een bal en een opblaasbadje het is inmiddels namelijk al best warm.

We zijn in de provincie Missiones en een bezoekje aan een voormalige missiepost mag niet ontbreken. De avond van tevoren bereiden we ons voor en kijken we stukjes van de film: the mission. We rijden naar La mission de San Ignacio. Indrukwekkend, zowel de grootte van het terrein, de goedbewaarde overblijfselen als de informatieverstrekking. We leren dat de posten slechts 150 jaar in gebruik zijn geweest en ontstaan zijn om de lokale stam (Guari) te beschermen tegen de (soms Spaanse, soms Portugese) overheersing. Naast de katholieke religie en klassieke ambachten (de missies waren zelfvoorzienend), was er ook ruimte voor kunst en de eigen cultuur van de Guari. We lopen tussen de oude muren van de kerk, woonvertrekken en proberen ons met behulp van de verhalen en de film van de avond ervoor voor te stellen hoe het eens was. De zon brandt flink dus spelen de kinderen ’s middags lekker in het opblaasbadje.

 
 
 

We bezoeken in Obera het vogelpark Jardin de los pajaros, een mooie tuin maar de voorzieningen voor de vogels zijn wat minder goed verzorgd. In het immigrantenpark verderop hebben alle nationaliteiten uit de omgeving hun eigen huis gebouwd. Er is niets te bezoeken, maar een rondje lopen langs al die bouwstijlen is leuk: je komt bijna heel Europa tegen. Op weg naar ons huisje zien we een restaurant met een springkussen. Twee uur later zitten we met gevulde buik en de kinderen moe van het spelen weer in de auto.

samen vogeltjes kijken

Italië

Polen

De ochtend van vertrek probeert Wim te pinnen, maar de rijen voor de bank zijn enorm lang. Victor vertelt dat de overheid aan mensen met weinig inkomen uitkeringen geeft. Deze mensen staan soms meer dan een dag in de rij voor een bepaalde vergoeding. Victor accepteert gelukkig ook euro’s en zo kunnen we toch betalen en door naar onze volgende bestemming: Iguazu in het noordelijkste puntje van Argentinië aan de oostkant.