Colon

We rijden redelijk soepel BA uit, wat een uitvinding: zo’n gps op de telefoon. Door de vertraging van het apparaat missen we wel twee keer een afslag, maar we komen snel weer op de route.

In 5 uur rijden we naar San Jose, een klein dorpje bij Colon in de provincie Entre Rios (tussen rivieren). De wegen zijn erg goed en de natuur mooi en erg uitgestrekt. Wat kun je ver kijken! Het laatste stukje naar het huisje rijden we over een zandweg, of beter gezegd een blubberweg. Ook hier heeft het hard geregend. Na 5 uur vouwen we ons allemaal weer uit de auto. Gloria staat ons buiten al op te wachten. Het huisje is erg leuk en ruim, we instaleren ons en besluiten nog even naar Colon te rijden. Hier lopen we een rondje door de stad. Er zijn leuke winkeltjes en hoewel er best wat mensen op straat lopen, komt het allemaal heel rustig en gemoedelijk over. Erg leuk stadje, maar het water van de rivier staat wel erg hoog… Aan de andere kant van de rivier zien we Uruguay liggen.

Het begint tegen de avond weer te regenen en de hele nacht onweert het. De dagen erna blijft het erg nat. Wanneer het even droog is, trekken we de kinderen snel laarzen en regenjassen aan om even naar buiten te gaan. Het huisje staat op een ruim terrein met kippen en ganzen en huisbaas Alberto bouwt een huisje voor zijn 9 kleinkinderen. Dit wordt de favoriete speelplek van Janna en Feike, ze bereiden hier het eten van hun restaurantje.

 

Ook de tweede nacht onweert het. Alberto vraagt de volgende morgen of we last hebben gehad van het lawaai. Het is ons niet opgevallen. Die nacht was er een roedel straathonden het kippenhok binnengedrongen en heeft het er een waar bloedbad aangericht. Alberto, een oud-politieman, heeft een van de honden neergeschoten, de rest van de groep is er toen vandoor gegaan. Acht kippen zijn doodgebeten en in de loop van de dag gaan er nog twee dood aan verwondingen. Alberto laat de hond liggen als waarschuwing en later die dag hangen er ook nog twee kippen bij. “Leven” op het platteland…

In de buurt is van alles te doen: een museum over de immigranten van de streek (Italianen, Fransen en Zwitsers), een kinderboerderij waar Feike met een fret aan de lijn mag lopen en zijn ogen uitkijkt bij het melken van de koeien, thermische baden (lekker warm), de oude molen: molino de Forclaz en we eten ons eerste ijsje in de zon. De avonden zitten we gezellig bij elkaar, kijken op zondag “Boer zoekt vrouw” (Swaentje komt uit Makkum!), drinken een wijntje en spelen soms een spel.

Molino de Forclaz

Wandelen naar de kinderboerderij

 

Tijdens de rondleiding op een wijnboerderij horen we dat er sinds de jaren 90 ook weer buiten Mendoza wijn gemaakt mag worden. Hoewel geen oude traditie (eerste druiven zijn 15 jaar geleden geplant), is de wijn die we mogen proeven is lekker: Chardonay en Merlot. We nemen daarnaast ook een fles espuma mee, bubbelwijn die alleen in Frankrijk Champagne mag heten.

 
 
Donderdag komt de zon eindelijk echt door. Na een heel hartelijk afscheid van de erg vriendelijke en behulpzame Gloria en Alberto stappen we de auto weer in. We zouden naar een huisje in de buurt het natuurpark bij Ibera gaan, maar zijn door de eigenaar gewaarschuwd dat de weg door de vele regen onbegaanbaar is. Dus door naar Obera, 830 kilometer en 9 uur rijden naar het noorden.