Een nieuwe auto in Ecuador….

We wisten al voor we in Ecuador arriveerden, dat we hier graag een auto zouden willen hebben. Met name voor de weekenden en de vakanties. Dat het een goede en betrouwbare auto moest zijn, was ook wel duidelijk. In Mozambique hebben we zoveel stil gestaan en geïmproviseerd (met plakband en ijzerdraad) dat we daar nu geen zin meer in hadden.

We konden gebruik maken van een speciale regeling waarbij we een nieuwe auto mochten importeren zonder hierover belasting te hoeven betalen. Dit leek ons wel een kans.

We kozen voor het gemak eenzelfde auto als vvob aangeschaft had, zodat de regelzaken al een keer uitgezocht waren. Ook kozen we een auto die al in het land was (maar nog niet door de douane) en dus niet verscheept hoefde te worden. Zo zouden we de auto lekker snel hebben, dachten we…

Wachten duurt altijd lang... Eerst moesten er documenten verzameld worden, er was iets mis met ons visum en geld moest vanuit Nederland worden overgemaakt. Maar na 2 maanden was het zover: de douane ging akkoord en de auto werd opgehaald uit Guyaquil (havenstad) en naar Quito gebracht. Nadat de auto nog even helemaal nagekeken was en er een hunter (GPS tracker) geplaatst was, mochten we de auto ophalen. Na een aantal dagen en wat geregel was ook de verzekering rond: we mochten rijden. De auto moest nog wel worden geregistreerd zodat we ook nummerborden zouden hebben, maar daar hadden we officieel 3 maanden de tijd voor om dat te regelen. Lijkt genoeg toch? In plaats van de nummerborden reden we rond met platen waar het merk op stond.

VVOB had voor de registratie van de auto van het kantoor iemand ingehuurd om dit te regelen, dat leek ons ook een goed plan. Zes maanden later reden we echter nog steeds zonder nummerplaten. Na heel veel telefoontjes en zelfs een bezoekje aan zijn huis, blijkt de man verdwenen. Collega’s van Wim hebben het registratietraject toen verder opgepakt.

Toen Wim een aantal maanden geleden voor een week in Colombia was, voor werk, moesten er ineens nummers en papieren geleverd worden. Collega Milton kwam tussen de middag naar Conocoto gereden. Hij moest de nummers van het motorblok en het chassis hebben. Die staan op papier, maar dat is niet genoeg voor de politie. Je moet een afdruk hebben van de in de auto gegraveerde nummers. Dus wij op zoek onder de motorkap. Het nummer van het motorblok was zo gevonden, toen die van het chassis nog. In de auto van het werk staat die onder een van de matten in de cabine, maar onze vloerbedekking ligt daar vast. We hebben nog even geprobeerd deze los te trekken, maar dit leek niet de goede plek. Na nog eens onder de motorkap gekeken te hebben, eerst maar naar kantoor gebeld. Het nummer moest volgens Miryan echt ergens staan, dus de zoektocht ging door. Na een kwartier belde Miryan, ze had contact gehad met de garage en kon vertellen waar de we moesten kijken. Inderdaad, het nummer hadden we nu, maar om een afdruk te maken moesten er allerlei onderdelen losgeschroefd en uit elkaar getrokken worden. Milton had al het benodigde materiaal bij zich: met een carbonpapiertje wreef hij over het ingegraveerde nummer, plakte er een plakbandje overheen dat hij er vervolgens er weer aftrok dit op schilderstape plakte, welke hij dan weer op een vel papier plakte. Dit proces herhaalde zich 3 keer per nummer en ik mocht assisteren met het afknippen van het plakband en het uit elkaar duwen van een aantal auto onderdelen zodat Milton er bij kon.

Na een kop thee en een stuk taart, ging Milton met een stapel papier en alle plakbandjes, weer naar Quito. Hij was er van overtuigd dat alles nu snel geregeld zou zijn. Ik twijfelde… Drie weken later is er dan plotseling goed nieuws, de auto is geregistreerd en heeft een nummer! Vanaf toen reden we rond met een a-4tje op de achterruit waarop HET nummer stond. Dit was (even) het alternatief voor een nummerbord. Nu we zelf zo bezig zijn met dit hele proces, vallen de andere auto’s zonder nummerborden ook steeds meer op. Het lijkt wel of een derde van de auto’s nieuw zijn en nog geen nummerplaten heeft! 

Op een vrije dag in juni krijgt Wim een mailtje van Miryan: de nummerplaten zijn op het kantoor. We kunnen het bijna niet geloven, maar ze zijn er echt: mooi blauw met zwarte cijfers en letters.

Hoe lang het hier duurt om een auto aan te schaffen en alle officiële zaken te regelen? Een jaartje maar!