Feike heeft de afgelopen weken verschillende pakjes gekregen. De meesten werden gewoon bij de portier afgegeven, maar bij een aantal moesten wij eerst iets doen. Dat varieerde van een dollar betalen aan de bezorger tot afhalen. Met name dat laatste is een tijdsinvestering.
De portier gaf me gister een brief waarin stond dat Feike met twee kopieën van zijn identiteitsbewijs naar het postkantoor moest komen. Eerst aan een aantal mensen gevraagd in welke wijk ik dat adres kon vinden en er toen met Feike in de taxi naartoe.
In het postkantoor trok ik een nummer en na 20 minuten wachten (achter Feike aanlopen die met de buggy aan de haal ging) vertelde de meneer aan het loket dat ik een bewijs moest laten zien dat ik zijn Feikes moeder ben, anders kon hij me niet helpen…
De dag erna dus weer naar het postkantoor, dit keer zonder Feike maar met een stapel papier: kopieën paspoorten, en een nationaal en internationaal geboortebewijs van Feike. Weer nummertje getrokken: 77 en de teller stond op 63. Eerst buiten maar iets gedronken. Toen ik aan de beurt was dacht een mevrouw dat ik voorkroop: haar maar even uitgelegd dat ze hier met nummertjes werken ;-) Na het betalen van een dollar (waarvoor?) mocht ik weer plaatsnemen in de wachtruimte. Het groeiende stapeltje documenten waren aan elkaar geniet en naar een ander kantoortje gebracht. Ik moest nu op een ander bord letten en dit zag er iets minder hoopvol uit. Mijn nummer bleef 77 en de teller stond op 54….
Toen ik een uur later aan de beurt was en een kamertje binnenmocht vroeg de beambte of ik uit Nederland kwam. Even een voetbalpraatje en toen ging hij op zoek naar het pakje. Hij noemde een getal en keek naar alle poststukken die genummerd (maar niet op volgorde) op de grond stonden. Ik wilde het gevonden pakje al aannemen, maar dat was niet de bedoeling. Eerst naar de man van de douane, weer een voetbalpraatje. De man vroeg van wie het pakje kwam en of ik kon vertalen wat er in zat (er stond "toys"). Dus weer een papier extra voor mijn stapel en ik mocht weer plaatsnemen.
Een tijdje later werd ik naar het bureau geroepen. Een man voerde van alles en nog wat op de computer in en zag dat ik uit Nederland kwam (voetbalpraatje), vroeg voor de zekerheid nog even of ik de moeder van Feike was en zei toen dat ik met mijn papieren naar de bankbalie moest om te betalen. Dit keer kostte het me $ 0.83. Met bewijs van betalen terug naar de man in het kamertje. Hij herschikte de papieren en gaf me het inmiddels geslonken stapeltje terug zodat ik het pakje af kon halen. Moest eerst nog wel even mijn paspoortnummer in een groot boek schrijven en mijn handtekening zetten. Twee uur later zat ik in de taxi met het pakje!
Ondertussen hebben we het uitgepakt: het is een geweldig mooie auto en Feike is er erg blij mee…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten