Er waren al wat mensen die het tegen ons gezegd hadden, maar het is dus echt zo. Feike valt op hier. De mensen vinden het leuk om contact met hem te maken, beginnen naar hem te lachen en te zwaaien en vaak willen ze hem ook even aanraken. Het is al een paar keer voorgekomen dat (met name de wat oudere vrouwen) op hem afkomen en hem min of meer uit onze handen nemen om vervolgens alle mogelijke zoetigheden tegen hem te uit te slaan. Wanneer Feike het er naar heeft, doet hij leuk mee, hij lacht naar de mensen en is dan ook zeker niet te beroerd om terug te kletsen.
Deze week gingen we eten bij de Chinees naast onze flat. We waren de eersten, maar al snel kwamen er meer mensen. Feike had al weer erg leuk contact met het tafeltje naast ons. Maar dat was nog niets. Op een gegeven moment kwam er een oud stelletje binnen en de dame begon op luide toon Feike te bejubelen: "que guapo, que lindo". Een half uurtje later waren we uitgegeten, maar we mochten niet zomaar weg. De vrouw kwam aangeschommeld vanaf de andere kant van het restaurant en pakte Feike uit de handen van Wim. Feike lachte vriendelijk, slechts na enig aandringen mochten we hem weer meenemen.
De naam is ook interessant. Een van de eerste vragen is vaak hoe hij heet. Nou Feike is een beetje een moeilijke naam, maar tot Feik, Faik komen de meesten wel. De vraag die meteen daarna volgt is hoe oud hij is. Ik durf het al bijna niet meer te zeggen. Als ze horen dat hij 10 maanden is de standaard reactie: echt; hij is gigantisch; hij is enorm. Er was een vriendelijke mevrouw die relativeerde het een beetje door te zeggen dat Feike ook grote ouders heeft. Maar gisteren sprak ik een vrouw die me vroeg of het wel een natuurlijke bevalling is geweest…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten