Terwijl de politie staakt, geeft de president aan bij zijn besluit te blijven. Hierna laaien emoties op, de president wordt uiteindelijk aangevallen (een traangasgranaat vlak bij zijn hoofd) en komt in het ziekenhuis. Hier zit hij een aantal uren onvrijwillig vast (omsingeld door politie) tot hij ontzet wordt door het leger. Er wordt staat van beleg afgekondigd wat betekent dat het leger het voor het zeggen krijgt. Ook wordt de aangekondigd dat de oproerlingen gestraft zullen worden. Inmiddels lijkt de bevolking in 3 groepen verdeeld: voor de president, tegen en een groep die wel zal zien hoe het allemaal verder gaat.
Het gewone leven in Ecuador ligt die donderdagmiddag ineens op zijn gat: scholen en bedrijven sluiten en iedereen probeert zo snel mogelijk veilig thuis te komen. Anderen gaan juist naar het centrum actie om voor of tegen te demonstreren. De Nederlandse ambassade stuurt een mail dat iedereen het best binnen kan blijven en zijn waardevolle spullen in veiligheid kan stellen. Op tv worden actiebeelden getoond en blijkt dat alleen de regering/president zendtijd krijgt. Wel wat eenzijdig die info….
Ik heb Feike opgehaald van het kinderdagverblijf en ook Wim komt eerder naar huis. We proberen de tv wat te volgen en ook nieuws te krijgen via de internationale pers. Er worden banken beroofd, geldautomaten gekraakt en op sommige plaatsen lijkt totale anarchie te heersen. Wat het extra bedreigend maakt is de wetenschap dat alle uitgaanswegen van de stad en het vliegveld geblokkeerd zijn. We gaan toch maar slapen…
Vrijdagmorgen word ik wakker en 1 van de eerste dingen die ik hoor is een vliegtuig: dat klinkt positief! Wim belt met een collega en besluit gewoon naar het werk te gaan. Hij skypt al snel dat alles gewoon lijkt. Dat is ook zo. Wanneer ik later met Feike door de wijk loop lijkt het wel een zaterdag: scholen en bedrijven zijn nog dicht. Verder is het rustig wat betreft verkeer en mensen op straat.
VVOB zou hun nieuwe kantoor feestelijk openen die vrijdag, maar zegt alle genodigden af. Een dag na zoveel onrust lijkt dit niet gepast. Al het eten kan echter niet meer afgezegd worden en dus mogen Feike en ik komen helpen met opeten ;-) Ook aan tafel gaat het natuurlijk over ‘de situatie’. Wat snel duidelijk wordt, is dat de mensen hier wel wat gewend zijn. In de loop der jaren hebben ze meer meegemaakt en altijd keerde de dag na de ‘drukte’ de rust weer terug.
Dus wij doen nu ook maar alsof het allemaal gewoon is. Wel hebben we een beetje een dubbel gevoel als we politieagenten nu aan het werk zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten